اشک می­جوشاندش در چشم خونین داستان درد،

خشم خونین اشک می­خشکاندش در چشم

آیا سهم ما این بود از آزادی؟ من نگرانم. نگران اختناق و انتقامی که در راه است. نگران سرخوردگی مردمی که یکبار دیگر از تاریخ تودهنی خورد. نگران عقبگردی که دراین چهار سال به وجود آمد و در چهار سال آینده تشدید می­شود. نگران ناآرامی که می­تواند پیامدش کشتار باشد و سلب بیشتر آزادی­های مدنی. نگران چپاول چهار سال آینده که ثروت را در دست قدرت طلبان بیخرد دروغگو چنان متمرکز می­کند که هیچ گروه و قدرت و جناح دیگری را یارای مقابله نباشد. من نگران ایرانم. نگران ضعف کشورم در دنیا، نگران به حاشیه رانده شدن هرچه بیشتر، آن هم در شرایط حساس فعلی که پشت تمام مرزهای این سرزمین کفتارهایی چشم به ما دارند. طالبان پشت مرز شرقی؛ کشور به هم ریخته عراق با تروریست­ها و اشغالگران آمریکاییش پشت مرزهای غربی؛ تازه استقلال یافته­ها در اطراف دریای مازندران و کشورهای عربی در حاشیه خلیج فارس.

دولتی که می­خواهد انرژیش را صرف سرکوب دگراندیشان داخلی و تنش­زایی در روابط خارجی کند، ثروتش را صرف فلسطین و فربه کردن نیروهای سپاه و معدودی دولتمردان خودی، و بی­توجهی و تبعیض هدیه­اش باشد به قومیت­های ایرانی، آیا توان حفظ یکپارچگی را دارد؟ اگرفردا کردستان، بلوچستان، خوزستان یا آذربایجان از نقشه ما حذف شود، چه کسی پاسخگوی تاریخ است؟ متقلبان دیروز یا آنها که امروز ساکت می­­مانند؟

نسل­های بعد این سرزمین چه تصویری از ما –من و تو- می­سازند؟ شاید تصویرمان بی­شباهت به دوران قاجار نباشد. همان تصویری که در کلاس­های تاریخ اشک به چشممان می­آورد، خشم به چهره­مان و اندوه و حسرت به قلبمان. "به یاد آر! تاریخ ما بی­قراری بود، نه باوری، نه وطنی." نفرین چه کسی گریبان ما را گرفته که بیش از صد سال است هرچه در راه آزادی گام برداشته­ایم، عمیق­تر در استبداد فرو رفته­ایم؟